Zgody marketingowe i zmiany w RODO od 1 stycznia 2023 roku

Od 1 stycznia 2023 roku zaszły fundamentalne zmiany w zakresie zgód marketingowych oraz praw konsumenta. Łączą się one ściśle z rozporządzeniem RODO oraz innymi aktami prawnymi Unii Europejskiej, które były ich motorem napędowym. Na czym one polegają oraz jakie jest ich znaczenie, dowiesz się z niniejszego wpisu.

Jakie jest źródło zmian w zakresie zgód marketingowych oraz praw konsumenta?  

Zmiany w zakresie zgód marketingowych oraz praw konsumenta wprowadzone zostały przez dwa akty prawne. Stanowią je:

• ustawa z dnia 4 listopada 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta, ustawy – Kodeks cywilny oraz ustawy – Prawo prywatne międzynarodowe (Dz. U., poz. 2337),
• ustawa z dnia 1 grudnia 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta oraz niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 2581).

Obydwa akty prawne weszły w życie 1 stycznia 2023 roku.

Zgody marketingowe

W zakresie zgód marketingowych dotychczasowy stan prawny został zmieniony przez ustawę z dnia 1 grudnia 2022 r. o zmianie ustawy o prawach konsumenta oraz niektórych innych ustaw.

Co to są zgody marketingowe?

Aby zrozumieć jaki charakter mają zgody marketingowe, na wstępie należy wyjaśnić czym jest sam marketing. Zgodnie z powszechnie przyjętą definicją – są to działania mające na celu poznanie potrzeb konsumentów, ustalenie wielkości produkcji oraz metod dystrybucji, sprzedaży i reklamy towarów. Oznacza on w efekcie sposób działania i zarządzania w firmie zorientowany na rynek i klienta. Obejmuje wszelkie czynności wspierające sprzedaż wyrobów i usług, wykonywane różnymi metodami, technikami oddziaływania na nabywcę.

Z kolei zgoda marketingowa to wymagane obowiązującym prawem uzyskanie przyzwolenia i zgody klienta na otrzymywanie komunikatu marketingowego od przedsiębiorcy w postaci na przykład otrzymywania informacji o jego najnowszych ofertach i dodatkowych usługach. Są one więc specyficznym instrumentem prawnym, którego istota polega na zapobieganiu niekontrolowanemu wysyłaniu do konsumentów wiadomości mających charakter spamu. W sposób oczywisty utrudnia to firmom możliwość promowania ich produktów i usług w dowolny sposób, sprzeczny z wolą ich potencjalnego odbiorcy.

Zgodnie z RODO, a więc Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.Urz. UE z 04.05.2016 r., L 119/1) – „Zgoda” osoby, której dane dotyczą oznacza dobrowolne, konkretne, świadome i jednoznaczne okazanie woli, którym osoba, której dane dotyczą, w formie oświadczenia lub wyraźnego działania potwierdzającego, przyzwala na przetwarzanie dotyczących jej danych osobowych. (art. 4 pkt 11).

Zgody marketingowe od 1 stycznia 2023 roku

Bezpośredni wpływ na zmiany w polskim prawie miała uchwalona 27 listopada 2019 r. tzw. Dyrektywa Omnibus będąca Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2161 z dnia 27 listopada 2019 r. zmieniającą dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 98/6/WE, 2005/29/WE oraz 2011/83/UE w odniesieniu do lepszego egzekwowania i unowocześnienia unijnych przepisów dotyczących ochrony konsumenta (OJ L 328, 18.12.2019, s. 7–28). Wprowadzała ona szereg istotnych zmian w unijnym prawie ochrony konsumentów. Ustawy z 4 listopada oraz 1 grudnia 2022 roku oznaczają implementację jej przepisów do polskiego systemu prawnego.

Dla zgód marketingowych najważniejsze znaczenie ma wprowadzona ustawą z 1 grudnia nowelizacja ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2022 r., poz. 1648 z późn. zm.).

Zgodnie z nowym brzmieniem art. 172 ust. 1 tej ustawy – zakazane jest używanie telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i automatycznych systemów wywołujących dla celów marketingu bezpośredniego lub przesyłania niezamówionej informacji handlowej, chyba że abonent lub użytkownik końcowy uprzednio wyraził na to zgodę.

Dodano także zapis, iż działanie takie stanowi czyn nieuczciwej konkurencji, który w myśl przepisów ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (j.t. Dz. U. z 2022 r. poz. 1233) – jest działaniem sprzecznym z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta (art. 3 ust. 1).

Przedmiotowa zmiana oznacza to, że w sposób wyraźny zaostrzono odpowiedzialność przedsiębiorców z tytułu wysyłania treści marketingowych do tych konsumentów, którzy sobie tego nie życzą lub też nie wyrazili na to wyraźnej zgody.

Musisz przy tym wiedzieć, że jak stanowi ustawa z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 344) – informacja handlowa to każda informacja przeznaczona bezpośrednio lub pośrednio do promowania towarów, usług lub wizerunku przedsiębiorcy lub osoby wykonującej zawód, której prawo do jego wykonywania jest uzależnione od spełnienia wymagań określonych w odrębnych ustawach, z wyłączeniem informacji umożliwiającej porozumiewanie się za pomocą środków komunikacji elektronicznej z określoną osobą oraz informacji o towarach i usługach niesłużącej osiągnięciu efektu handlowego pożądanego przez podmiot, który zleca jej rozpowszechnianie, w szczególności bez wynagrodzenia lub innych korzyści od producentów, sprzedawców i świadczących usługi (art. 2 pkt. 2).

Prawa konsumenta od 1 stycznia 2023 roku

Ustawa z dnia 1 grudnia 2022 rokuwprowadziła dość szeroką nowelizację ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta. 

Internetowa platforma handlowa

Musisz wiedzieć, że sformułowała ona legalną definicję takich pojęć, jak:

• internetowa platforma handlowa – przez którą obecnie rozumie się usługę korzystającą z oprogramowania, w tym ze strony internetowej, z części strony internetowej lub aplikacji, obsługiwanej przez przedsiębiorcę lub w jego imieniu, w ramach której umożliwia się konsumentom zawieranie z innymi przedsiębiorcami umów na odległość lub osobom fizycznym niebędącym przedsiębiorcami zawieranie umów na odległość z innymi osobami fizycznymi niebędącymi przedsiębiorcami,
• dostawca internetowej platformy handlowej, a więc przedsiębiorca, który obsługuje internetową platformę handlową, dostarcza internetową platformę handlową lub umożliwia korzystanie z tej platformy.

Umowy zawierane podczas pokazu lub wycieczki

Zgodnie z nowymi przepisami – umowa dotycząca usług finansowych nie może być zawarta podczas pokazu lub wycieczki.

Zakaz taki obejmuje także zawarcie umowy dotyczącej usług finansowych, związanej bezpośrednio z ofertą złożoną podczas pokazu lub wycieczki w celu realizacji umowy sprzedaży.

Zaznaczyć jednak trzeba, że przepisów tych nie stosuje się do umów zawieranych podczas pokazów organizowanych w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta na jego wyraźne zaproszenie. Co ważne, ciężar dowodu przedstawienia wyraźnego zaproszenia przez konsumenta spoczywa na przedsiębiorcy.

Ustawodawca zdecydował się także na bardzo istotne zastrzeżenie, iż umowa dotycząca usług finansowych zawarta niezgodnie z powyżej opisanymi zasadami jest nieważna. Oznacza to, że nie wywoła ona żadnych skutków prawnych, tak jakby w ogóle nie istniała.

Nowe przepisy stanowią także, iż jeżeli konsument zawarł umowę poza lokalem przedsiębiorstwa podczas nieumówionej wizyty przedsiębiorcy w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta albo wycieczki, termin do odstąpienia od niej wynosi aż 30 dni.

Przedsiębiorca nie może również przyjąć płatności przed upływem terminu 14 dni lub 30 dni od daty zawarcia umowy, przewidzianych do odstąpienia przez konsumenta od kontraktu, w przypadku zawarcia umowy podczas wycieczki albo nieumówionej wizyty przedsiębiorcy w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta, albo pokazu, chyba że pokaz został zorganizowany w miejscu zamieszkania lub zwykłego pobytu konsumenta na jego wyraźne zaproszenie. Dodać trzeba, że zgodnie z nowymi przepisami, czyn taki stanowi wykroczenie i podlega karze grzywny.

Jeżeli konsument nie został poinformowany przez przedsiębiorcę o prawie odstąpienia od umowy, prawo to wygasa po upływie 12 miesięcy od dnia upływu terminu 14 lub 30 dniowego.

Podkreślić trzeba, iż przedmiotowe normy prawne będą stanowić bardzo użyteczny instrument prawny w walce z „naciągaczami”, którzy bezwzględnie wykorzystywali nieświadomość starszych ludzi i „wciskali” im często bezużyteczny towar za zdecydowanie wygórowaną cenę, w postaci na przykład odkurzaczy czy słynnych już garnków kuchennych.

Umowy na odległość

Nowelizacja wprowadziła zapis, iż – najpóźniej w chwili wyrażenia przez konsumenta woli związania się umową na odległość dostawca internetowej platformy handlowej ma obowiązek poinformować konsumenta, w sposób jasny i zrozumiały oraz odpowiadający rodzajowi użytego środka porozumiewania się na odległość, o:

• ogólnych informacjach udostępnionych w specjalnej części interfejsu internetowego, która jest bezpośrednio i łatwo dostępna ze strony, na której prezentowane są oferty, dotyczących głównych parametrów decydujących o plasowaniu ofert przedstawionych konsumentowi w wyniku wyszukiwania, oraz względnym znaczeniu tych parametrów w porównaniu z innymi parametrami,
• tym, czy osoba trzecia oferująca towary, usługi lub treści cyfrowe na internetowej platformie handlowej jest przedsiębiorcą – na podstawie oświadczenia tej osoby złożonego dostawcy internetowej platformy handlowej,
• niestosowaniu przepisów dotyczących konsumentów do umowy zawieranej na internetowej platformie handlowej, jeżeli stroną tej umowy oferującą towary, usługi lub treści cyfrowe nie jest przedsiębiorca,
• podziale obowiązków związanych z umową, która jest zawierana przez konsumenta na internetowej platformie handlowej, pomiędzy osobę trzecią oferującą towary, usługi lub treści cyfrowe a dostawcę internetowej platformy handlowej.

Jeżeli właściwości techniczne użytego środka porozumiewania się na odległość ograniczają rozmiar możliwych do przekazania informacji lub czas na ich przedstawienie, przedsiębiorca ma obowiązek przekazać konsumentowi przed zawarciem umowy co najmniej informacje dotyczące głównych cech świadczenia przedsiębiorcy, oznaczenia przedsiębiorcy, łącznej ceny lub wynagrodzenia, prawa odstąpienia od umowy, czasu trwania umowy oraz wzór formularza odstąpienia od umowy zawartego w załączniku nr 2 do ustawy, a w przypadku zawarcia umowy na czas nieoznaczony – sposobu i przesłanek jej wypowiedzenia, z wyjątkiem przedmiotowego.

Przetwarzanie danych osobowych

Nowelizacja praw konsumenta wprowadziła także zasadę, że w przypadku odstąpienia od umowy o dostarczanie treści cyfrowej lub usługi cyfrowej przedsiębiorca od dnia otrzymania oświadczenia konsumenta o odstąpieniu od umowy nie może wykorzystywać treści innych niż dane osobowe dostarczone lub wytworzone przez konsumenta w trakcie korzystania z treści cyfrowych lub usługi cyfrowej dostarczonych przez przedsiębiorcę, z wyjątkiem treści, które:

• są użyteczne wyłącznie w związku z treścią cyfrową lub usługą cyfrową, które stanowiły przedmiot umowy,
• dotyczą wyłącznie aktywności konsumenta w trakcie korzystania z treści cyfrowych lub usługi cyfrowej dostarczonych przez przedsiębiorcę,
• zostały połączone przez przedsiębiorcę z innymi danymi i nie mogą zostać z nich wydzielone lub mogą zostać wydzielone jedynie przy nakładzie niewspółmiernych wysiłków,
• zostały wytworzone przez konsumenta wspólnie z innymi konsumentami, którzy nadal mogą z nich korzystać.

Konsument ma prawo odzyskać treści cyfrowe od przedsiębiorcy nieodpłatnie, bez przeszkód ze strony przedsiębiorcy, w rozsądnym terminie i powszechnie używanym formacie przeznaczonym do odczytu maszynowego.

Dodać także należy, że ustawodawca wprowadził nową treść pouczenia o odstąpieniu od umowy.

Zasady i tryb wykonania praw konsumenta będącego stroną umowy zobowiązującej do przeniesienia na niego własności towaru

Przedmiotowa ustawa sformułowała także zasady i tryb wykonania praw konsumenta będącego stroną umowy zobowiązującej do przeniesienia na niego własności towaru

Zgodnie z wprowadzoną nowelizacją, przedsiębiorca jest obowiązany udzielić odpowiedzi na reklamację konsumenta w terminie 14 dni od dnia jej otrzymania. Dotychczas ten termin wynosił aż 30 dni.

Wskazano też, iż przepisy dotyczące konsumenta zawarte w nowych rozdziałach 4, 5a i 5b ustawy o prawach konsumenta stosuje się do osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie ma ona dla tej osoby charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Jednak najważniejszą zmianą jest wprowadzenie nowych zasad rozpatrywania reklamacji, w razie braku zgodności towaru z umową.

Zgodnie z nimi – przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za brak zgodności towaru z umową istniejący w chwili jego dostarczenia i ujawniony w ciągu dwóch lat od tej chwili, chyba że termin przydatności towaru do użycia, określony przez przedsiębiorcę, jego poprzedników prawnych lub osoby działające w ich imieniu, jest dłuższy. Domniemywa się przy tym, że brak zgodności towaru z umową, który ujawnił się przed upływem dwóch lat od chwili dostarczenia towaru, istniał w chwili jego dostarczenia, o ile nie zostanie udowodnione inaczej lub domniemania tego nie można pogodzić ze specyfiką towaru lub charakterem braku zgodności towaru z umową.

Przedsiębiorca nie może powoływać się na upływ terminu do stwierdzenia braku zgodności towaru z umową, jeżeli brak ten podstępnie zataił.

Jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument może żądać jego naprawy lub wymiany. Przedsiębiorca może dokonać wymiany, gdy konsument żąda naprawy, lub może on dokonać naprawy, gdy konsument żąda wymiany, jeżeli doprowadzenie do zgodności towaru z umową w sposób wybrany przez konsumenta jest niemożliwe albo wymagałoby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy. Jeżeli naprawa i wymiana są niemożliwe lub wymagałyby nadmiernych kosztów dla przedsiębiorcy, może on odmówić doprowadzenia towaru do zgodności z umową.

Przy ocenie nadmierności kosztów dla przedsiębiorcy uwzględnia się wszelkie okoliczności sprawy, w szczególności znaczenie braku zgodności towaru z umową, wartość towaru zgodnego z umową oraz nadmierne niedogodności dla konsumenta powstałe wskutek zmiany sposobu doprowadzenia towaru do zgodności z umową.

Przedsiębiorca dokonuje naprawy lub wymiany w rozsądnym czasie od chwili, w której został poinformowany przez konsumenta o braku zgodności z umową, i bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta, uwzględniając specyfikę towaru oraz cel, w jakim konsument go nabył. Koszty naprawy lub wymiany, w tym w szczególności koszty opłat pocztowych, przewozu, robocizny i materiałów, ponosi przedsiębiorca.

Konsument udostępnia przedsiębiorcy towar podlegający naprawie lub wymianie, zaś przedsiębiorca odbiera go od konsumenta na swój koszt, przy czym ten ostatni nie jest zobowiązany do zapłaty za zwykłe korzystanie z towaru, który następnie został wymieniony.

Zgodnie z nowymi przepisami – jeżeli towar jest niezgodny z umową, konsument może złożyć oświadczenie o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, gdy:

• przedsiębiorca odmówił lub nie doprowadził towaru do zgodności z umową,
• brak zgodności towaru z umową występuje nadal, mimo że przedsiębiorca próbował doprowadzić towar do zgodności,
• brak zgodności towaru z umową jest na tyle istotny, że uzasadnia obniżenie ceny albo odstąpienie od umowy bez uprzedniego skorzystania z innych środków ochrony,
• z oświadczenia przedsiębiorcy lub okoliczności wyraźnie wynika, że nie doprowadzi on towaru do zgodności z umową w rozsądnym czasie lub bez nadmiernych niedogodności dla konsumenta.

Zaznaczyć trzeba, że obniżona cena musi pozostawać w takiej proporcji do ceny wynikającej z umowy, w jakiej wartość towaru, który jest z nią niezgodny pozostaje do wartości towaru zgodnego z jej postanowieniami.

Przedsiębiorca obowiązany jest do zwrotu konsumentowi kwot należnych wskutek skorzystania z prawa obniżenia ceny niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania oświadczenia konsumenta o obniżeniu ceny.

W myśl nowych unormowań – konsument nie może odstąpić od umowy, jeżeli brak zgodności towaru z umową jest nieistotny, przy czym domniemywa się, że brak taki jest istotny z mocy samego prawa.

Jeżeli brak zgodności z umową dotyczy jedynie niektórych towarów dostarczonych na podstawie umowy konsument może odstąpić od umowy jedynie w odniesieniu do nich, a także do innych towarów, które zostały przez niego nabyte wraz z towarami niezgodnymi z umową, jeżeli nie można rozsądnie oczekiwać, aby zgodził się on zatrzymać wyłącznie produkty zgodne z umową.

W razie odstąpienia od umowy konsument niezwłocznie zwraca towar przedsiębiorcy na jego koszt. Przedsiębiorca z kolei dokonuje zwrotu na jego rzecz ceny, również niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania towaru lub dowodu jego odesłania. Następuje to przy użyciu takiego samego sposobu zapłaty, jakiego użył konsument, chyba że wyraźnie się on zgodził na inny sposób zwrotu, który nie wiąże się dla niego z żadnymi kosztami.

Ustawodawca wprowadził też zasadę, iż konsument może powstrzymać się z zapłatą ceny do chwili wykonania przez przedsiębiorcę opisanych powyżej obowiązków.

Określone także zostało, że odstępstwo od warunków gwarancji określonych w reklamie na niekorzyść konsumenta jest bezskuteczne. Wyjątkiem jest sytuacja, w której oświadczenie gwarancyjne złożone w reklamie przed zawarciem umowy zostało sprostowane z zachowaniem warunków i formy, w jakiej reklama została przeprowadzona, lub w porównywalny sposób.

Wreszcie, wprowadzono zapis, że gwarancja trwałości nie może przewidywać warunków naprawy albo wymiany mniej korzystnych dla konsumenta niż przepisy dotyczące  naprawy lub wymiany nabytego towaru.

Zasady i tryb wykonania praw konsumenta będącego stroną umowy o dostarczanie treści cyfrowej lub usługi cyfrowej

Ustawa z dnia 4 listopada 2022 roku wprowadziła do ustawy o prawach konsumenta legalną definicję pojęcia usługi cyfrowej, która oznacza usługę pozwalającą konsumentowi na:

• wytwarzanie, przetwarzanie, przechowywanie lub dostęp do danych w postaci cyfrowej,
• wspólne korzystanie z danych w postaci cyfrowej, które zostały przesłane lub wytworzone przez konsumenta lub innych użytkowników tej usługi,
• inne formy interakcji za pomocą danych w postaci cyfrowej.

Przedsiębiorca zobowiązany jest do dostarczenia konsumentowi treści lub usługi cyfrowej niezwłocznie po zawarciu umowy, chyba że strony postanowiły inaczej, przy czym uważa się ją za dostarczoną w chwili, gdy treść cyfrowa lub środek, który pozwala na uzyskanie dostępu do jej treści lub jej pobranie, zostały udostępnione konsumentowi lub fizycznemu lub wirtualnemu urządzeniu, które wybrał on samodzielnie w tym celu, lub gdy konsument lub takie urządzenie, uzyskali do niej dostęp.

Usługę cyfrową uważa się za dostarczoną w chwili, gdy konsument lub fizyczne bądź wirtualne urządzenie, które wybrał on samodzielnie w tym celu, uzyskali do niej dostęp.

Jeżeli przedsiębiorca nie dostarczył treści cyfrowej lub usługi cyfrowej, konsument wzywa go dopełnienia tego obowiązku. W przypadku, gdy nie uczynił on tego niezwłocznie lub w dodatkowym, wyraźnie uzgodnionym przez strony terminie, konsument może odstąpić od umowy.

Konsument może także odstąpić od umowy bez wzywania do dostarczenia treści cyfrowej lub usługi cyfrowej, jeżeli:

• z oświadczenia przedsiębiorcy lub okoliczności wyraźnie wynika, że jej nie dostarczy lub
• konsument i przedsiębiorca uzgodnili lub z okoliczności zawarcia umowy wyraźnie wynika, że określony termin jej dostarczenia miał istotne znaczenie dla konsumenta, a przedsiębiorca nie dostarczył ich w tym terminie.

Ciężar dowodu dostarczenia treści cyfrowej lub usługi cyfrowej spoczywa na przedsiębiorcy. W przypadku gdy umowa przewiduje dostawę treści lub usługi cyfrowej w sposób ciągły, jej treść musi pozostawać zgodna z umową przez oznaczony w niej czas jej dostarczania.

Treść lub usługę cyfrową dostarcza się w najnowszej wersji dostępnej w chwili zawarcia umowy, chyba że strony postanowiły inaczej.

Przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność za brak zgodności z umową treści lub usługi cyfrowej dostarczanych jednorazowo lub w częściach, który istniał w chwili ich dostarczenia i ujawnił się w ciągu dwóch lat od tej chwili. Domniemywa się jednak, że brak zgodności treści z umową, który ujawnił się przed upływem roku od chwili ich dostarczenia, istniał już w tym właśnie momencie.

Przedsiębiorca nie może powoływać się na upływ terminu do stwierdzenia braku zgodności treści lub usługi cyfrowej, jeżeli podstępnie go zataił.

Ponosi on także odpowiedzialność za brak zgodności z umową treści cyfrowej lub usługi cyfrowej dostarczanych w sposób ciągły, który wystąpił lub ujawnił się w czasie, w którym zgodnie z umową miały być dostarczane. Domniemywa się, że brak zgodności z umową wystąpił w tym czasie, jeżeli w tym okresie się ujawnił.

Ustawodawca wprowadził także uprawnienie konsumenta do złożenia oświadczenia o obniżeniu ceny albo odstąpieniu od umowy, na zasadach analogicznych, jak w przypadku opisanego już trybu wykonania praw konsumenta będącego stroną umowy zobowiązującej do przeniesienia na niego własności towaru. Na koniec warto wspomnieć, iż przedsiębiorca może dokonać zmiany treści cyfrowej lub usługi cyfrowej, która nie jest niezbędna do zachowania jej zgodności z umową, tylko jeżeli umowa tak stanowi i jedynie z uzasadnionych przyczyn, jakie zostały w niej wskazane. Nie dotyczy to jednak sytuacji, gdy  dostarczane one były w sposób jednorazowy.